|
NASZE LINKI
MarBo-Reptiles.
Hodowla Gadów Egzotycznych.
|
|
Prawo
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w
sprawie szczegółowych warunków weterynaryjnych wymaganych przy
organizowaniu lub urządzaniu targów, spędów i wystaw zwierząt oraz
prowadzeniu schronisk dla zwierząt.
-------------------------------
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ROLNICTWA I GOSPODARKI ŻYWNOŚCIOWEJ
z dnia 21 stycznia 1999 r.
w sprawie szczegółowych warunków weterynaryjnych wymaganych przy
organizowaniu lub urządzaniu targów, spędów i wystaw zwierząt oraz
prowadzeniu schronisk dla zwierząt.
(Dz. U. Nr 9, poz. 84)
Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 2 i pkt 8 oraz ust. 4 ustawy z dnia
24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt,
badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej
(Dz. U. Nr 60, poz. 369 i z 1998 r. Nr 106, poz. 668) zarządza
się, co następuje:
§ 1.
1. Gromadzenie zwierząt na targach, spędach i wystawach zwierząt
może odbywać się tylko w miejscach ogrodzonych, utwardzonych,
oznaczonych i zabezpieczonych przed dostępem zwierząt z zewnątrz.
2. W miejscach, o których mowa w ust. 1, powinny być w
szczególności:
1) wyodrębnione pomieszczenia lub wiaty dla poszczególnych
gatunków, odpowiednie do ilości gromadzonych zwierząt,
2) urządzenia do załadunku i wyładunku zwierząt,
3) odrębne pomieszczenia dla zwierząt chorych lub podejrzanych o
zakażenie,
4) pomieszczenia do przetrzymywania paszy oraz pomieszczenia do
składowania środków dezynfekcyjnych,
5) pomieszczenia lub wiaty wraz z urządzeniami do bezpiecznego
badania zwierząt.
3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się w przypadku organizowania
wystaw psów lub kotów w obiektach sportowych i rekreacyjnych.
§ 2.
Do pomieszczeń, w których gromadzone są zwierzęta, powinna być
doprowadzona bieżąca woda zdatna do picia.
§ 3.
Osoby zatrudnione przez podmioty organizujące targi, spędy i
wystawy zwierząt do obsługi zwierząt oraz pomocy przy badaniach
zwierząt prowadzonych przez lekarza weterynarii powinny być
przeszkolone w zakresie postępowania ze zwierzętami.
§ 4.
Targi, spędy i wystawy zwierząt powinny odbywać się w miejscach
oddalonych od innych miejsc przebywania zwierząt, rzeźni i ubojni
oraz obiektów budowlanych przetwórstwa rolno-spożywczego, zakładów
utylizacyjnych i wytwórni pasz co najmniej o 50 m.
§ 5.
Na targi, spędy i wystawy nie mogą być przywożone zwierzęta z
obszarów, w których wystąpiła choroba zakaźna zwierząt.
§ 6.
Psy i koty zgromadzone na targach i wystawach powinny być
zaopatrzone w zaświadczenie o dokonanym szczepieniu przeciwko
wściekliźnie.
§ 7.
1. Po zakończeniu targu, spędu i wystawy oraz usunięciu zwierząt,
miejsca, w których zgromadzone były zwierzęta, powinny być
oczyszczone i zdezynfekowane, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Po zakończeniu wystawy psów i kotów, zorganizowanej w obiekcie
sportowym lub rekreacyjnym, powierzchnia porośnięta roślinnością
powinna być oczyszczona.
§ 8.
Schroniska dla zwierząt powinny być zlokalizowane w miejscach
oddalonych co najmniej o 300 m od siedzib ludzkich i miejsc
określonych w § 4.
§ 9.
1. Schronisko dla zwierząt powinno spełniać wymogi określone w § 1
ust. 1 i § 2.
2. W schronisku dla zwierząt powinny ponadto znajdować się:
1) wyodrębnione pomieszczenia przeznaczone na kwarantannę dla
zwierząt przyjmowanych do schroniska,
2) wyodrębnione pomieszczenia dla zwierząt chorych lub
podejrzanych o chorobę,
3) piec do spalania zwłok zwierzęcych lub lodówka do ich czasowego
składowania,
4) klatki i boksy zapewniające separację zwierząt wykazujących
wobec siebie cechy agresywności,
5) wyodrębnione pomieszczenia do wykonywania zabiegów
weterynaryjnych i eutanazji,
6) pomieszczenia na przechowywanie karmy i środków
dezynfekujących.
§ 10.
1. Zwierzęta przyjmowane do schroniska powinny być oznakowane oraz
odbyć 14-dniową kwarantannę w pomieszczeniach, o których mowa w §
9 ust. 2 pkt 1.
2. Podmiot prowadzący schronisko dla zwierząt powinien w
szczególności:
1) zapewnić co najmniej raz w miesiącu badania zwierząt przez
lekarza weterynarii,
2) systematycznie oczyszczać i okresowo, nie rzadziej jednak niż
raz na kwartał, przeprowadzać dezynfekcję, deratyzację i
dezynsekcję klatek, boksów i wybiegów dla zwierząt,
3) prowadzić ewidencję przyjmowanych do schroniska i wydawanych
zwierząt oraz zwierząt padłych i poddanych eutanazji, a także
danych osób przekazujących i biorących zwierzęta ze schroniska,
4) prowadzić książkę kontroli weterynaryjnej, w której będą
dokonywane wpisy lekarza weterynarii dotyczące okresowych badań
(data badania, wykonane zabiegi, wydane zalecenia) oraz adnotacje
powiatowego lekarza weterynarii dotyczące przeprowadzonej kontroli
i wydanych zaleceń.
3. Koty przebywające w schronisku dla zwierząt powinny być
zaszczepione przeciw wściekliźnie.
§ 11.
Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 7 dni od dnia
ogłoszenia.
Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej
J. Janiszewski
Rozporządzenie MSWiA w sprawie wykazu ras psów uznawanych za
agresywne oraz warunków wydawania zezwoleń na utrzymywanie psa
takiej rasy
----------------------------------------------
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji
z dnia 15 grudnia 1998 r.
W sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne oraz warunków
wydawania zezwoleń na utrzymywanie psa takiej rasy.
[Dz.U. z dnia 24 grudnia 1998 r.]
Na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o
ochronie zwierząt (Dz. U. Nr 111, poz. 724 oraz z 1998 r. Nr 106,
poz. 668 i Nr 113, poz. 715) zarządza się, co następuje:
§ 1.
Wykaz ras psów uznawanych za agresywne, zwany dalej "wykazem",
obejmuje następujące rasy psów:
- Amerykański pit bull terrier
- Perro de Presa Mallorquin
- Perro de Presa Canario
- Dog argentyński
- Buldog amerykański
- Tosa inu
- Rottweiler
- Akbash dog
- Anatolian karabash
- Moskiewski stróżujący
- Owczarek kaukaski
§ 2.
Osoba ubiegająca się o wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 10
ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.
U. Nr 111, poz. 724 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 113, poz.
715), zwana dalej "wnioskodawcą", składa pisemny wniosek o wydanie
tego zezwolenia do właściwego, ze względu na swoje miejsce
zamieszkania, organu gminy, w terminie 30 dni od nabycia psa rasy
wymienionej w wykazie.
§ 3.
1. Wniosek, o którym mowa w § 2, powinien zawierać oznaczenie
wnioskodawcy i jego adres zamieszkania.
2. Do wniosku wnioskodawca dołącza pisemną informację:
• o pochodzeniu psa, jego rasie, wieku, płci i ewentualnym
sposobie oznakowania psa,
• o miejscu i warunkach, w jakich wnioskodawca zamierza utrzymywać
psa.
§ 4.
1. Właściciel psa rasy wymienionej w wykazie w ciągu 30 dni od
dnia wejścia w życie rozporządzenia składa do organu gminy
wniosek, o którym mowa w § 2.
2. Przepisy § 3 stosuje się odpowiednio.
§ 5.
Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia
ogłoszenia.
Rozporządzenie MSWiA w sprawie zasad i warunków wyłapywania
bezdomnych zwierząt
-----------------------------------------------
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI
z dnia 26 sierpnia 1998 r.
w sprawie zasad i warunków wyłapywania bezdomnych zwierząt.
(Dz. U. Nr 116, poz. 753)
Na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o
ochronie zwierząt (Dz. U. Nr 111, poz. 724 i z 1998 r. Nr 106,
poz. 668) zarządza się, co następuje:
§ 1.
Rozporządzenie reguluje zasady i warunki wyłapywania zwierząt
domowych lub gospodarskich, które uciekły, zabłąkały się lub
zostały porzucone przez człowieka, a nie istnieje możliwość
ustalenia ich właściciela lub innej osoby, pod której opieką
zwierzę dotąd pozostawało, zwanych dalej "zwierzętami bezdomnymi".
§ 2.
Wyłapywanie zwierząt bezdomnych ma charakter stały lub okresowy, w
zależności od treści uchwały, podjętej przez radę gminy, o której
mowa w art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie
zwierząt (Dz. U. Nr 111, poz. 724 i z 1998 r. Nr 106, poz. 668),
zwanej dalej "ustawą".
§ 3.
Organ gminy podaje do publicznej wiadomości, w sposób zwyczajowo
przyjęty na danym terenie, co najmniej na 21 dni przed planowanym
terminem rozpoczęcia wyłapywania zwierząt bezdomnych:
1) termin ich wyłapywania,
2) granice terenu, na którym będą wyłapywane,
3) adres schroniska, z którym uzgodniono umieszczenia zwierząt po
wyłapaniu,
4) podmiot wykonujący wyłapywanie.
§ 4.
Działania w zakresie wyłapywania zwierząt bezdomnych, w
szczególności psów i kotów, obejmują:
1) przeprowadzenie wyłapywania przez podmiot, z którym została
zawarta umowa, o której mowa w § 5,
2) przewiezienie i umieszczenie zwierząt w schronisku.
§ 5.
1. Organ gminy może zawrzeć umowę na przeprowadzenie wyłapywania
zwierząt bezdomnych z podmiotem prowadzącym schronisko lub
przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu
ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.
U. Nr 41, poz. 324, z 1990 r. Nr 26, poz. 149, Nr 34, poz. 198 i
Nr 86, poz. 504, z 1991 r. Nr 31, poz. 128, Nr 41, poz. 179, Nr
73, poz. 321, Nr 105, poz. 452, Nr 106, poz. 457 i Nr 107, poz.
460, z 1993 r. Nr 28, poz. 127, Nr 47, poz. 212 i Nr 134, poz.
646, z 1994 r. Nr 27, poz. 96 i Nr 127, poz. 627, z 1995 r. Nr 60,
poz. 310, Nr 85, poz. 426, Nr 90, poz. 446, Nr 141, poz. 700 i Nr
147, poz. 713, z 1996 r. Nr 41, poz. 177 i Nr 45, poz. 199 oraz z
1997 r. Nr 9, poz. 44, Nr 23, poz. 117, Nr 43, poz. 272, Nr 54,
poz. 348, Nr 60, poz. 369, Nr 75, poz. 471, Nr 88, poz. 554, Nr
96, poz. 591, Nr 98, poz. 602, Nr 106, poz. 677, Nr 113, poz. 733,
Nr 114, poz. 740, Nr 121, poz. 769 i 770, Nr 124, poz. 783, Nr
133, poz. 884 i Nr 157, poz. 1026).
2. Umowa, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać w
szczególności:
1) wskazanie urządzeń i środków, przy których pomocy zwierzęta
będą wyłapywane,
2) określenie środków do przewozu zwierząt,
3) zapewnienie, w razie potrzeby, pomocy lekarsko-weterynaryjnej,
4) wskazanie miejsca przetrzymywania wyłapanych zwierząt przed
przewiezieniem do schroniska.
§ 6.
Bezdomne zwierzęta po wyłapaniu powinny zostać niezwłocznie
przewiezione do schroniska lub miejsca, o którym mowa w § 5 ust. 2
pkt 4.
§ 7.
Używane przy wyłapywaniu zwierząt bezdomnych urządzenia i środki
nie mogą stwarzać zagrożenia dla ich życia i zdrowia ani zadawać
im cierpienia.
§ 8.
Środki do przewozu zwierząt powinny spełniać warunki, o których
mowa w art. 24 ust. 1 ustawy.
§ 9.
Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia
ogłoszenia.
Minister Spraw Wewnętrznych i
Administracji
J. Tomaszewski
USTAWA
z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o ochronie zwierząt.
(Dz. U. Nr 111, poz. 724)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. 1. Zwierzę, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania
cierpienia, nie jest rzeczą. Człowiek jest mu winien poszanowanie,
ochronę i opiekę.
2. W sprawach nie uregulowanych w ustawie do zwierząt stosuje się
odpowiednio przepisy dotyczące rzeczy.
3. Organy administracji publicznej podejmują działania na rzecz
ochrony zwierząt, współdziałając w tym zakresie z odpowiednimi
instytucjami i organizacjami krajowymi i międzynarodowymi.
Art. 2. Ustawa reguluje postępowanie ze zwierzętami:
1) domowymi,
2) gospodarskimi,
3) wykorzystywanymi do celów rozrywkowych, widowiskowych,
filmowych, sportowych i specjalnych,
4) używanymi do doświadczeń,
5) utrzymywanymi w ogrodach zoologicznych,
6) wolno żyjącymi (dzikimi),
7) obcymi faunie rodzimej.
Art. 3. W celu realizacji przepisów ustawy właściwe organy
administracji rządowej i samorządu terytorialnego współdziałają z
samorządem lekarsko-weterynaryjnym, Państwową Inspekcją
Weterynaryjną oraz z innymi instytucjami i organizacjami
społecznymi, których statutowym celem działania jest ochrona
zwierząt.
Art. 4. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) doświadczeniu na zwierzęciu - rozumie się przez to
wykorzystanie zwierzęcia do celów naukowych lub dydaktycznych,
mogące u niego spowodować uszkodzenie ciała lub inne zaburzenia
zdrowotne, w tym ból, cierpienie, lęk, z wyjątkiem znakowania
zwierząt,
2) humanitarnym traktowaniu zwierząt - rozumie się przez to
traktowanie uwzględniające potrzeby zwierzęcia i zapewniające mu
opiekę i ochronę,
3) konieczności bezzwłocznego uśmiercenia - rozumie się przez to
obiektywny stan rzeczy stwierdzony, w miarę możliwości, przez
lekarza weterynarii, polegający na tym, że zwierzę może dalej żyć
jedynie cierpiąc i znosząc ból, a moralnym obowiązkiem człowieka
staje się skrócenie cierpień zwierzęcia,
4) menażerii objazdowej - rozumie się przez to podmiot gospodarczy
prowadzący działalność w zakresie organizowania obwoźnych wystaw
zwierząt,
5) metodach alternatywnych w zakresie przeprowadzania doświadczeń
- rozumie się przez to nowoczesne metody badawcze, nie wymagające
przeprowadzania doświadczeń na żywym zwierzęciu,
6) ogłuszaniu zwierzęcia - rozumie się przez to metodę
profesjonalnego całkowitego wyłączenia świadomości zwierzęcia,
trwającego aż do jego śmierci,
7) okrutnych metodach w chowie i hodowli zwierząt - rozumie się
przez to działania lub zaniechania człowieka prowadzące w sposób
oczywisty do zmian patologicznych w organizmie zwierzęcia
(somatycznych lub psychicznych), zwłaszcza w postaci skutków
znoszenia dotkliwego bólu, przymuszania do określonego zachowania
się (uległości) głodem, pragnieniem, działaniem prądu
elektrycznego ( z wyjątkiem używania pastuchów elektrycznych,
treserów oraz urządzeń elektrycznych służących do przepędu
zwierząt) bądź innymi zabiegami tego rodzaju, w szczególności
karmienie i pojenie zwierząt przemocą,
8) okrutnym traktowaniu - rozumie się przez to wymienione w
ustawie przypadki znęcania się nad zwierzętami oraz inne
postępowanie właściciela bądź innej osoby, prowadzące do skutków
porównywalnych ze skutkami znęcania się,
9) pielęgnacji - rozumie się przez to wszystkie aspekty relacji
pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem, w szczególności uruchamiane
przez człowieka zasoby materialne i niematerialne, aby uzyskać i
utrzymać u zwierzęcia stan fizyczny i psychiczny, w którym
najlepiej ono znosi warunki bytowania narzucone przez człowieka,
10) przeciążaniu zwierząt - rozumie się przez to zmuszanie do
nadmiernego wysiłku energetycznego, nie odpowiadającego
możliwościom kondycyjnym zwierzęcia ze względu na jego stan
fizyczny i zdrowotny,
11) rażącym zaniedbaniu - rozumie się przez to drastyczne
odstępstwo od określonych w ustawie norm postępowania ze
zwierzęciem, a w szczególności w zakresie utrzymywania zwierzęcia
w stanie zagłodzenia, brudu, nie leczonej choroby, w niewłaściwym
pomieszczeniu i nadmiernej ciasnocie,
12) szczególnym okrucieństwie zabijającego zwierzę - rozumie się
przez to przedsiębranie przez sprawcę działań charakteryzujących
się drastycznością form i metod zadawania śmierci, a zwłaszcza
zadawanie śmierci w sposób wyszukany lub powolny, obliczony z
premedytacją na zwiększenie rozmiaru cierpień i czasu ich trwania,
13) ubojni - rozumie się przez to każdy zakład pozostający pod
państwową kontrolą sanitarną i weterynaryjną, przeznaczony do
wykonywania uboju zwierząt,
14) uwięzi - rozumie się przez to wszelkie urządzenia mechaniczne
krępujące swobodę ruchów zwierzęcia, w zakresie możliwości
przemieszczania się ponad ustalony zakres, jak też niektóre
urządzenia do kierowania ruchami zwierzęcia w sposób zamierzony
przez człowieka,
15) właściwych warunkach bytowania - rozumie się przez to
zapewnienie zwierzęciu możliwości egzystencji, zgodnie z
potrzebami danego gatunku, rasy, płci i wieku,
16) zwierzętach bezdomnych - rozumie się przez to zwierzęta domowe
lub gospodarskie, które uciekły, zabłąkały się lub zostały
porzucone przez człowieka, a nie ma możliwości ustalenia ich
właściciela lub innej osoby, pod której opieką trwale dotąd
pozostawały,
17) zwierzętach domowych - rozumie się przez to zwierzęta
tradycyjnie przebywające wraz z człowiekiem w jego domu lub innym
odpowiednim pomieszczeniu, utrzymywane przez człowieka w
charakterze jego towarzysza,
18) zwierzętach gospodarskich - rozumie się przez to zwierzęta
utrzymywane w celach hodowlanych i produkcyjnych,
19) zwierzętach laboratoryjnych - rozumie się przez to zwierzęta
utrzymywane specjalnie w celu wykorzystania w doświadczeniach
naukowych, w szczególności myszy, szczury, świnki morskie, chomiki
syryjskie (złote), króliki, psy, koty, przepiórki, w miejscach
zatwierdzonych lub zarejestrowanych przez odpowiedni organ władzy,
20) zwierzętach wykorzystywanych do celów specjalnych - rozumie
się przez to zwierzęta, których profesjonalna tresura oraz
używanie odbywa się na podstawie odrębnych przepisów, regulujących
szczegółowe zasady działania jednostek Polskich Sił Zbrojnych,
Policji, Straży Granicznej i innych formacji podległych Ministrowi
Spraw Wewnętrznych i Administracji, służb kontroli celnej,
ratownictwa oraz regulujących zasady szkolenia i wykorzystania
psów - przewodników osób ociemniałych.
Art. 5. Każde zwierzę wymaga humanitarnego traktowania.
Art. 6. 1. Nieuzasadnione lub niehumanitarne zabijanie zwierząt
oraz znęcanie się nad nimi jest zabronione.
2. Przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć zadawanie
albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień, a w
szczególności:
1) umyślne zranienie lub okaleczenie zwierzęcia, nie stanowiące
dozwolonego prawem zabiegu lub doświadczenia na zwierzęciu,
2) doświadczenia na zwierzętach powodujące cierpienie,
przeprowadzone z naruszeniem przepisów ustawy,
3) umyślne używanie do pracy lub w celach sportowych albo
rozrywkowych zwierząt chorych, w tym rannych lub kulawych, albo
zmuszanie ich do czynności mogących spowodować ból,
4) bicie zwierząt przedmiotami twardymi i ostrymi lub
zaopatrzonymi w urządzenia obliczone na sprawianie specjalnego
bólu, bicie po głowie, dolnej części brzucha, dolnych częściach
kończyn,
5) przeciążanie zwierząt pociągowych i jucznych ładunkami w
oczywisty sposób nie odpowiadającymi ich sile i kondycji lub
stanowi dróg lub zmuszanie takich zwierząt do zbyt szybkiego
biegu,
6) transport zwierząt, w tym zwierząt hodowlanych, rzeźnych i
przewożonych na targowiska, przenoszenie lub przepędzanie zwierząt
w sposób powodujący ich zbędne cierpienie i stres,
7) używanie uprzęży, pęt, stelaży, więzów lub innych urządzeń
zmuszających zwierzę do przebywania w nienaturalnej pozycji,
powodujących zbędny ból, uszkodzenia ciała albo śmierć,
8) dokonywanie na zwierzętach zabiegów i operacji chirurgicznych
przez osoby nie posiadające wymaganych uprawnień bądź niezgodnie z
zasadami sztuki lekarsko-weterynaryjnej, bez zachowania koniecznej
ostrożności i oględności oraz w sposób sprawiający ból, któremu
można było zapobiec,
9) złośliwe straszenie lub drażnienie zwierząt,
10) utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w
tym utrzymywanie ich w stanie rażącego niechlujstwa oraz w
pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie
naturalnej pozycji,
11) porzucanie zwierzęcia, a w szczególności psa lub kota, przez
właściciela bądź przez inną osobę, pod której opieką zwierzę
pozostaje,
12) stosowanie okrutnych metod w chowie i hodowli zwierząt,
13) przeprowadzanie na zwierzętach testów środków higienicznych i
kosmetycznych powodujących cierpienie, jeżeli znane są odpowiednie
metody alternatywne.
Art. 7. 1. Zwierzę, które jest rażąco zaniedbywane lub okrutnie
traktowane, może być odebrane, czasowo lub na stałe, właścicielowi
bądź innej utrzymującej je osobie, na podstawie decyzji wójta
(burmistrza, prezydenta miasta) podjętej z urzędu lub na wniosek
organu Policji, lekarza weterynarii albo inspektora Towarzystwa
Opieki nad Zwierzętami w Polsce lub upoważnionego przedstawiciela
innej organizacji społecznej o podobnym statutowym celu działania
i przekazane do schroniska dla zwierząt albo pod opiekę innej
osoby lub instytucji.
2. Decyzja, o której mowa w ust. 1, podlega natychmiastowemu
wykonaniu.
3. W przypadkach nie cierpiących zwłoki, gdy dalsze pozostawanie
zwierzęcia u dotychczasowego właściciela lub opiekuna zagraża jego
życiu, policjant a także inspektor Towarzystwa Opieki nad
Zwierzętami w Polsce lub upoważniony przedstawiciel innej
organizacji społecznej o podobnym statutowym celu działania może
odebrać mu zwierzę, zawiadamiając o tym niezwłocznie wójta
(burmistrza, prezydenta miasta), celem podjęcia przez ten organ
decyzji w przedmiocie odebrania zwierzęcia.
4. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, kosztami
transportu, utrzymania i koniecznego leczenia zwierzęcia obciąża
się jego dotychczasowego właściciela lub opiekuna.
5. Do należności z tytułu kosztów określonych w ust. 4 stosuje się
przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
6. Jeżeli zwierzę zostało odebrane z powodu rażącego zaniedbywania
go lub okrutnego traktowania przez właściciela lub przez inną
osobę za przyzwoleniem właściciela, z dniem uprawomocnienia się
decyzji o odebraniu wygasa jego prawo własności do tego zwierzęcia
i staje się ono własnością gminy. W takim przypadku wójt
(burmistrz, prezydent miasta) rozporządza zwierzęciem stosownie do
okoliczności, w szczególności oddaje je do schroniska, sprzedaje
lub nieodpłatnie przekazuje na własność odpowiedniej osobie albo
instytucji.
Art. 8. 1. Programy nauczania i wychowania szkolnego we wszystkich
typach szkół powinny uwzględniać problematykę ochrony zwierząt
oraz tworzenie szkolnych organizacji przyjaciół zwierząt.
2. Minister Edukacji Narodowej, w porozumieniu z Ministrem Ochrony
Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa oraz Ministrowi
Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, ustala podstawy programowe
nauczania w zakresie problematyki, o której mowa w ust. 1.
3. Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej jest obowiązany do
przygotowania programu zmierzającego do upowszechniania znajomości
przepisów ustawy wśród rolników.
4. Wojewodowie są obowiązani realizować program, o którym mowa w
ust. 3, poprzez ośrodki doradztwa rolniczego.
Rozdział 2
Zwierzęta domowe
Art. 9. 1. Kto utrzymuje zwierzę domowe, ma obowiązek zapewnić mu
pomieszczenie chroniące je przed zimnem, upałami i opadami
atmosferycznymi, z dostępem do światła dziennego, umożliwiające
swobodną zmianę pozycji ciała, odpowiednią karmę i stały dostęp do
wody.
2. Uwięź, na której jest trzymane zwierzę, nie może powodować u
niego urazów ani cierpień oraz musi mu zapewnić możliwość
niezbędnego ruchu.
Art. 10. 1. Utrzymywanie psa rasy uznawanej za agresywną wymaga
zezwolenia właściwego organu gminy.
2. Wykaz ras psów, o których mowa w ust. 1, oraz warunki wydawania
zezwoleń określi, w drodze rozporządzenia, Minister Spraw
Wewnętrznych i Administracji, po zasięgnięciu opinii Związku
Kynologicznego w Polsce.
Art. 11. 1. Zapewnianie opieki bezdomnym zwierzętom oraz ich
wyłapywanie należy do zadań własnych gmin.
2. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w porozumieniu z
Ministrem Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa
określi, w drodze rozporządzenia, zasady i warunki wyłapywania
bezdomnych zwierząt.
3. Wyłapywanie bezdomnych zwierząt oraz rozstrzyganie o dalszym
postępowaniu z nimi może odbywać się wyłącznie na mocy uchwały
właściwej rady gminy, podjętej po uzgodnieniu z państwowym
lekarzem weterynarii działającym na podstawie odrębnych przepisów
oraz po zasięgnięciu opinii upoważnionego przedstawiciela
Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Polsce lub innej organizacji
społecznej o podobnym statutowym celu działania.
4. Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami w Polsce oraz inne
organizacje społeczne o podobnym statutowym celu działania mogą
zapewniać bezdomnym zwierzętom opiekę i w tym celu prowadzić
schroniska dla zwierząt, w porozumieniu z właściwymi organami
samorządu terytorialnego.
Rozdział 3
Zwierzęta gospodarskie
Art. 12. 1. Kto utrzymuje zwierzęta gospodarskie jest obowiązany
do zapewnienia im opieki i właściwych warunków bytowania.
2. Warunki chowu i hodowli zwierząt nie mogą powodować urazów i
uszkodzeń ciała lub innych cierpień.
3. Zabrania się podawania zwierzętom w karmie hormonów wzrostu.
4. Zabrania się tuczu gęsi i kaczek na stłuszczone wątroby.
5. Obsada zwierząt ponad ustalone normy powierzchni dla danego
gatunku, wieku i stanu fizjologicznego jest zabroniona.
6. Zabrania się importu zwierząt i produktów zwierzęcych
uzyskanych w wyniku chowu lub hodowli z naruszeniem przepisów
niniejszej ustawy.
7. Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe warunki utrzymywania poszczególnych
gatunków zwierząt gospodarskich.
Art. 13. 1. Wprowadzenie dotychczas nie stosowanej technologii
chowu zwierząt wymaga uzyskania zezwolenia Ministra Rolnictwa i
Gospodarki Żywnościowej, stwierdzającego, że spełnia ona wymogi
określone ustawą.
2. Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej określi, w drodze
rozporządzenia, warunki, tryb i sposób wydawania zezwolenia, o
którym mowa w ust. 1.
Art. 14. 1. Sposób i warunki używania zwierząt do pracy nie mogą
stwarzać nieuzasadnionego zagrożenia dla ich życia i zdrowia ani
zadawać im cierpienia.
2. Zabrania się w szczególności:
1) przeciążania zwierząt,
2) używania do pracy zwierząt chorych lub niedożywionych,
3) używania uprzęży, wędzideł, rzędów wierzchowych, juków, podków,
pojazdów lub narzędzi mogących, ze względu na zły stan techniczny
lub niewłaściwą konstrukcję, spowodować obrażenia ciała lub śmierć
zwierzęcia,
4) używania do pędzenia zwierząt przedmiotów lub narzędzi, które
mogą spowodować okaleczenie zwierzęcia,
5) zmuszanie do wyczerpującego kłusu lub galopu zwierząt
ciągnących ładunek,
6) używania do zrywki drewna koni poniżej piątego roku życia.
3. Osoba wykorzystująca zwierzęta do pracy ma obowiązek zapewnić
im, w ciągu każdej doby, wypoczynek dla regeneracji sił, właściwy
dla danego gatunku.
Rozdział 4
Zwierzęta wykorzystywane do celów rozrywkowych, widowiskowych,
filmowych, sportowych i specjalnych
Art. 15. 1. Warunki występów, treningów i tresury oraz metody
postępowania ze zwierzętami wykorzystywanymi do celów
rozrywkowych, widowiskowych, filmowych, sportowych i specjalnych
nie mogą zagrażać ich życiu i zdrowiu ani powodować cierpienia.
2. Warunki występów zwierząt, o których mowa w ust. 1, muszą być
określone w scenariuszu lub odpowiednim programie, zatwierdzonym
przez osobę posiadającą odpowiednie kwalifikacje.
3. Zabrania się stosowania wobec zwierząt farmakologicznych i
mechanicznych metod i środków dopingujących.
4. Zwierzęta, o których mowa w ust. 1, powinny mieć zapewniony
właściwy wypoczynek. Zabrania się w szczególności wykorzystywania
tych zwierząt bezpośrednio po transporcie, bez regeneracji
wypoczynkowo-ruchowej.
5. Zwierzętom, o których mowa w ust. 1, należy zapewnić opiekę
lekarsko-weterynaryjną.
6. Minister Kultury i Sztuki w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa
i Gospodarki Żywnościowej określi, w drodze rozporządzenia, sposób
i tryb przyznawania uprawnień osobom odpowiedzialnym za
przestrzeganie warunków, o których mowa w ust. 2.
Art. 16. Zabrania się wykorzystywania zwierząt w widowiskach i
sportach noszących znamiona okrucieństwa, w szczególności zabrania
się organizowania walk z udziałem byków, psów, kogutów.
Art. 17. 1. Do tresury i pokazów dla celów
widowiskowo-rozrywkowych mogą być wykorzystywane tylko zwierzęta
urodzone i wychowane w niewoli i tylko takie, którym mogą być
zapewnione warunki egzystencji stosowne do potrzeb danego gatunku.
2. Tresura zwierząt dla celów widowiskowo-rozrywkowych i obronnych
może być prowadzona tylko przez osobę posiadającą odpowiednie
kwalifikacje zawodowe, w sposób nie powodujący cierpienia
zwierzęcia.
3. Nie wolno prowadzić tresury zwierząt wyłącznie w celu
zwiększenia ich agresywności.
4. Zabrania się zmuszania zwierząt do wykonywania czynności, które
powodują ból lub są sprzeczne z ich naturą.
5. Zabrania się działalności menażerii objazdowych.
6. Zabrania się propagowania lub upowszechniania drastycznych scen
zabijania, zadawania cierpienia lub innej przemocy, ze strony
człowieka, której ofiarami są zwierzęta, chyba że sceny te mają na
celu napiętnowanie okrutnego zachowania wobec zwierząt.
7. Do zwierząt, o których mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio
przepisy art. 9.
8. Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w porozumieniu z
Ministrem Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa
określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki utrzymywania
poszczególnych gatunków zwierząt wykorzystywanych do celów
rozrywkowych, widowiskowych, filmowych, sportowych i specjalnych.
9. Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej określi, w drodze
rozporządzenia, tryb i szczegółowe warunki nadawania uprawnień
osobom, o których mowa w ust. 2.
Art. 18. 1. Zwierzęta wykorzystywane do celów rozrywkowych,
widowiskowych, filmowych, sportowych i specjalnych mogą być
przetrzymywane, hodowane i prezentowane jedynie w stadninach,
cyrkach lub bazach cyrkowych oraz w miejscach przeznaczonych dla
zwierząt wykorzystywanych do celów specjalnych, pod nadzorem
państwowej służby weterynaryjnej.
2. Przetrzymywanie, hodowla lub prezentacja zwierząt, o których
mowa w ust. 1, musi być wykonywana w sposób gwarantujący
bezpieczeństwo ludzi i zwierząt.
Rozdział 5
Zwierzęta w ogrodach zoologicznych
Art. 19. 1. W ogrodach zoologicznych utrzymuje się tylko zwierzęta
urodzone i wychowane w niewoli, a inne zwierzęta jedynie wtedy,
gdy wymaga tego dobro osobnika, populacji lub gatunku oraz cele
dydaktyczne.
2. Do ogrodów zoologicznych sprowadza się tylko te zwierzęta,
którym ogród zoologiczny może zapewnić warunki egzystencji
stosowne do potrzeb danego gatunku.
3. Nie należy doprowadzać do rozmnażania zwierząt, których
potomstwu nie zapewni się właściwej egzystencji.
4. Utworzenie nowego ogrodu zoologicznego wymaga zezwolenia
Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.
Art. 20. Zabrania się utrzymywania i hodowli poza ogrodami
zoologicznymi i właściwymi placówkami naukowymi oraz cyrkami
zwierząt drapieżnych i jadowitych groźnych dla życia ludzi bądź
zwierząt.
Rozdział 6
Zwierzęta wolno żyjące (dzikie)
Art. 21. Zwierzęta wolno żyjące stanowią dobro ogólnonarodowe i
powinny mieć zapewnione warunki rozwoju i swobodnego bytu, z
wyjątkiem tych, o których mowa w art. 23 ust. 1.
Art. 22. 1. Zabrania się wchodzenia w posiadanie zwierząt wolno
żyjących (dzikich) w celu:
1) preparowania zwłok zwierzęcych,
2) tworzenia kolekcji
- bez zezwolenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych
i Leśnictwa.
2. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa
określi, w drodze rozporządzenia, zasady pozyskiwania zwierząt
przez preparatorów i kolekcjonerów, zasady ich kontrolowania oraz
warunki, sposób i tryb wydawania zezwolenia, o którym mowa w ust.
1.
Art. 23. 1. Zwierzęta, które stanowią zagrożenie dla życia,
zdrowia lub gospodarki człowieka, mogą być zwalczane.
2. Ministrowie: Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, Zdrowia i
Opieki Społecznej oraz Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i
Leśnictwa, po zasięgnięciu opinii Państwowej Rady Ochrony
Przyrody, Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Polsce oraz
Polskiego Związku Łowieckiego, określą, w drodze rozporządzenia,
warunki, czas i sposoby zwalczania zwierząt, o których mowa w ust.
1.
Rozdział 7
Transport zwierząt
Art. 24. 1. Transport zwierząt odbywa się środkami do tego celu
przystosowanymi i jest prowadzony w odpowiednich warunkach, a w
szczególności:
1) zwierzęta muszą być prawidłowo ulokowane, a używane uwięzi nie
mogą im krępować leżenia i wstawania w czasie transportu,
2) podłogi pojazdów używanych do transportu powinny mieć
odpowiednią nawierzchnię, zapewniającą przyczepność kończyn oraz
umożliwiającą utrzymanie higieny,
3) środki transportu zwierząt powinny spełniać warunki utrzymania
odpowiedniej temperatury, wentylacji, przestrzeni oraz naturalnej
pozycji,
4) w trakcie dłuższego transportu zwierzęta muszą mieć zapewnioną
odpowiednio często wodę i karmę oraz odpoczynek,
5) zwierzętom chorym lub rannym zapewnia się niezwłocznie pomoc
weterynaryjną,
6) zwierzęta wwożone do kraju oraz wywożone za granicę muszą być
wiezione najkrótszą drogą i bez zbędnych postojów, a ich odprawa
graniczna odbywa się poza kolejnością.
2. Zabrania się:
1) transportu zwierząt w okresie okołoporodowym oraz młodych
zwierząt oddzielonych od matek, niezdolnych do przyjmowania
stałych pokarmów,
2) przeładunku zwierząt bez odpowiedniego zabezpieczenia.
3. Zwierzęta padłe oraz zwierzęta nie nadające się do dalszego
transportu muszą być usunięte na pierwszym postoju.
4. Odpowiedzialność za nieprzestrzeganie zasad i warunków
wykonywania transportu, określonych w ust. 1-3, ponosi przewoźnik.
5. Minister Transportu i Gospodarki Morskiej w porozumieniu z
Ministrem Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej oraz Ministrem
Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa określi, w
drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i warunki transportu
zwierząt oraz maksymalny czas transportu dla danego gatunku i
przedziału wiekowego zwierząt oraz sposób postępowania ze
zwierzętami chorymi oraz padłymi.
Art. 25. Prowadzący pojazd mechaniczny, który potrącił zwierzę,
obowiązany jest, w miarę możliwości, do zapewnienia mu stosownej
pomocy lub zawiadomienia jednej ze służb, o których mowa w art. 33
ust. 3.
Art. 26. 1. Zabrania się przetrzymywania, obrotu oraz przewożenia
przez granicę państwa, bez wymaganego zezwolenia, zwierząt, ich
części i produktów pochodnych, podlegających ograniczeniom na
podstawie umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska
jest stroną.
2. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa
ustala, w drodze rozporządzenia, wykaz zwierząt, których
przetrzymywanie, obrót i przewożenie podlega ograniczeniom, oraz
określi warunki, tryb i sposób wydawania zezwolenia, o którym mowa
w ust. 1.
Rozdział 8
Zabiegi na zwierzętach
Art. 27. 1. Zabiegi lekarsko-weterynaryjne na zwierzętach są
dopuszczalne dla ratowania ich życia lub zdrowia oraz dla
koniecznego ograniczenia populacji i mogą być przeprowadzane
wyłącznie przez osoby uprawnione.
2. Zabiegi lekarsko-weterynaryjne i zootechniczne wykonywane na
zwierzętach lub inne zabiegi wynikające z technologii produkcji,
bądź związanych z nią schorzeń, mogą być wykonywane wyłącznie
przez osoby uprawnione, z zachowaniem koniecznej ostrożności i
oględności, by ograniczyć cierpienie i stres zwierząt.
3. Zabiegi powodujące ból wykonuje się w znieczuleniu ogólnym albo
miejscowym, z wyjątkiem tych zabiegów, które według zasad sztuki
weterynaryjnej wykonuje się bez znieczulenia.
Rozdział 9
Procedury doświadczalne z użyciem zwierząt
Art. 28. 1. Doświadczenia i testy na zwierzętach są dopuszczalne
tylko wtedy, gdy są konieczne do badań naukowych, dydaktyki w
szkołach wyższych lub ochrony zdrowia ludzi bądź zwierząt, jeżeli
celów tych nie można osiągnąć w inny sposób z powodu braku
odpowiednich metod alternatywnych. Osoba, która ma przeprowadzać
doświadczenia i testy na zwierzętach, ma obowiązek korzystać z
międzynarodowej informacji w danej dziedzinie nauki, by
wyeliminować powtarzalność doświadczeń, jeżeli nie są one
konieczne.
2. W celu opiniowania doświadczeń i testów, o których mowa w ust.
1, tworzy się Krajową Komisję Etyczną do Spraw Doświadczeń na
Zwierzętach, zwaną dalej "Krajową Komisją Etyczną", oraz lokalne,
w szczególności międzyuczelniane lub uczelniane, komisje etyczne
do spraw doświadczeń na zwierzętach, zwane dalej "lokalnymi
komisjami etycznymi".
3. Przewodniczący Komitetu Badań Naukowych powołuje Krajową
Komisję Etyczną, liczącą 15 członków, w skład której wchodzą
przedstawiciele nauk biologicznych, medycznych, weterynaryjnych,
humanistycznych oraz przedstawiciele organizacji pozarządowych,
których statutowym celem działania jest ochrona zwierząt.
4. Krajowa Komisja Etyczna powołuje lokalne komisje etyczne,
liczące od 5 do 15 członków, w skład których wchodzą
przedstawiciele nauk biologicznych, medycznych, weterynaryjnych,
humanistycznych oraz przedstawiciele organizacji pozarządowych,
których statutowym celem działania jest ochrona zwierząt.
5. Krajowa Komisja Etyczna ustala ogólne zasady funkcjonowania
lokalnych komisji etycznych i wydawania przez nie opinii o
dopuszczalności przeprowadzania doświadczeń i testów na
zwierzętach oraz rozpatruje odwołania od opinii lokalnych komisji
etycznych. Zezwolenia na prowadzenie badań wydaje kierownik
placówki upoważnionej do przeprowadzania doświadczeń i testów na
zwierzętach, o której mowa w ust. 8, biorąc pod uwagę w
szczególności opinię odpowiedniej komisji etycznej.
6. W obradach Krajowej Komisji Etycznej oraz lokalnych komisji
etycznych nie mogą uczestniczyć z prawem głosu osoby, których
dotyczy wydawana opinia.
7. Zabrania się przeprowadzania doświadczeń i testów na
zwierzętach bez uprzedniego uzyskania pozytywnej opinii lokalnej
komisji etycznej.
8. Doświadczenia i testy na zwierzętach mogą być przeprowadzane
wyłącznie w wyznaczonych placówkach naukowych szkół wyższych,
instytutach naukowo-badawczych, jednostkach Polskiej Akademii
Nauk, urzędowych laboratoriach weterynaryjnych oraz placówkach
produkujących leki i biopreparaty, przez osoby posiadające
odpowiednie kwalifikacje oraz indywidualne zezwolenie wydane przez
kierownika właściwej placówki naukowej.
9. Procedura doświadczeń i testów przeprowadzanych na zwierzętach
musi być zgodna z opinią lokalnej komisji etycznej, o której mowa
w ust. 7, i podlega kontroli.
Art. 29. 1. Do doświadczeń i testów należy używać zwierząt
umożliwiających uzyskanie celu naukowego lub diagnostycznego,
głównie pochodzących z hodowli, o których mowa w ust. 2.
2. Hodowlę zwierząt laboratoryjnych można prowadzić po uzyskaniu
zezwolenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej.
3. Zwierzęta przetrzymywane w zwierzętarniach muszą mieć
zagwarantowane odpowiednie dla gatunku warunki utrzymania,
możliwość ruchu, dostateczne zaopatrzenie w karmę i wodę oraz
opiekę zapewniającą dobre samopoczucie i zdrowie.
4. Minister Edukacji Narodowej oraz Minister Rolnictwa i
Gospodarki Żywnościowej w porozumieniu z ministrami nadzorującymi
placówki, o których mowa w art. 28 ust. 8, określą, w drodze
rozporządzenia, warunki, jakim powinny odpowiadać hodowle zwierząt
laboratoryjnych, oraz warunki, tryb i sposób wydawania zezwolenia,
o którym mowa w ust. 2.
Art. 30. 1. Doświadczenia powodujące ból lub inne cierpienie
należy przeprowadzać w znieczuleniu ogólnym albo miejscowym i
tylko raz na tym samym zwierzęciu, chyba że natura doświadczenia
wymaga jego powtórzenia. Tylko w wyjątkowych przypadkach, gdy
dobro nauki tego wymaga, można dokonać doświadczenia bez
znieczulenia.
2. Doświadczenia i prace badawcze, o których mowa w ust. 1,
wymagają każdorazowej zgody właściwej lokalnej komisji etycznej.
3. Zwierzę o wyższym rozwoju czynności psychicznych poddane
doświadczeniu, zdolne do życia, powinno być leczone i przekazane w
miejsce umożliwiające mu dalszą egzystencję.
4. Zwierzę poddane doświadczeniu, w wyniku którego nastąpiła
rozległa interwencja chirurgiczna, a natura doświadczenia nie
wymaga utrzymania go przy życiu i poddania leczeniu, uśmierca się
przed przebudzeniem z narkozy.
Art. 31. Zabrania się:
1) pozbawiania zwierząt używanych do doświadczeń zdolności
wydawania głosu,
2) przeprowadzania na zwierzętach testów środków kosmetycznych
oraz testów środków higienicznych, jeżeli dostępne są metody
alternatywne,
3) przeprowadzania dla celów dydaktycznych doświadczeń na
zwierzętach, powodujących ich zbędne cierpienie, jeżeli cel ten
można osiągnąć w inny sposób.
Art. 32. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi:
1) wykaz placówek naukowych uprawnionych do przeprowadzania
doświadczeń na zwierzętach,
2) szczegółowe zasady powoływania, organizację, działalność oraz
finansowanie Krajowej Komisji Etycznej oraz lokalnych komisji
etycznych, o których mowa w art. 28 ust. 3 i 4,
3) warunki oraz tryb wydawania i cofania uprawnień do wykonywania
doświadczeń na zwierzętach oraz kwalifikacje osób kierujących
doświadczeniami,
4) szczegółowe warunki przeprowadzania doświadczeń na zwierzętach
oraz sposób i tryb ich kontrolowania,
5) sposób prowadzenia rejestru zwierząt laboratoryjnych oraz
dokumentacji doświadczeń na tych zwierzętach,
6) warunki bytowe w hodowlach zwierząt laboratoryjnych i
zwierzętarniach.
Rozdział 10
Uśmiercanie zwierząt
Art. 33. 1. Uśmiercanie zwierząt może być uzasadnione wyłącznie:
1) potrzebą gospodarczą,
2) względami humanitarnymi,
3) koniecznością sanitarną,
4) nadmierną agresywnością, powodującą bezpośrednie zagrożenie dla
zdrowia lub życia ludzkiego,
5) potrzebami nauki, z zastrzeżeniem przepisów rozdziału 9.
2. Jeżeli zachodzą przyczyny, o których mowa w ust. 1 pkt 2-5,
zwierzę może być uśmiercone za zgodą właściciela, a w braku jego
zgody, na podstawie orzeczenia lekarza weterynarii. Ustalenie
właściciela i uzyskanie jego zgody nie dotyczy zwierząt chorych na
choroby zwalczane z urzędu.
3. W przypadku konieczności bezzwłocznego uśmiercenia, w celu
zakończenia cierpień zwierzęcia, potrzebę jego uśmiercenia
stwierdza lekarz weterynarii, inspektor Towarzystwa Opieki nad
Zwierzętami w Polsce lub innej organizacji o podobnym statutowym
celu działania, funkcjonariusz Policji, straży miejskiej lub
gminnej, Straży Granicznej, pracownik Służby Leśnej lub Służby
Parków Narodowych, strażnik Państwowej Straży Łowieckiej, strażnik
łowiecki lub strażnik Państwowej Straży Rybackiej.
4. W sytuacji, o której mowa w ust. 3, dopuszczalne jest użycie
broni palnej przez osobę uprawnioną.
Art. 34. 1. Zwierzę kręgowe w ubojni może zostać uśmiercone tylko
po uprzednim pozbawieniu świadomości przez osoby posiadające
odpowiednie kwalifikacje.
2. Pomieszczenie poczekalni przedubojowej powinno być izolowane
akustycznie i oddzielone przegrodą od pomieszczenia przeznaczonego
do pozbawiania świadomości. Podobnie powinno być oddzielone
pomieszczenie przeznaczone do pozbawiania świadomości od
pomieszczeń, w których dokonuje się wykrwawiania oraz dalszych
czynności obróbki poubojowej.
3. W uboju domowym zwierzęta kopytne mogą być uśmiercane tylko po
uprzednim ich pozbawieniu świadomości przez przyuczonego ubojowca.
4. Zabrania się:
1) uśmiercania zwierząt w okresie okołoporodowym, z wyjątkiem
potrzeb badań naukowych,
2) uśmiercania zwierząt kręgowych przy udziale dzieci lub w ich
obecności,
3) wytrzebiania (patroszenia), oparzania, zdejmowania skóry,
wędzenia i oddzielania części zwierząt stałocieplnych, przed
ustaniem odruchów oddechowych i mięśniowych.
5. Wymogów określonych w ust. 1 i 3 nie stosuje się przy
poddawaniu zwierząt szczególnym sposobom uboju przewidzianym przez
obrządki religijne.
6. Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej określi, w drodze
rozporządzenia, kwalifikacje osób uprawnionych do zawodowego
uboju, dopuszczalne metody uśmiercania zwierząt stosownie do
gatunku oraz organy uprawnione do kontroli działalności osób,
które zawodowo trudnią się ubojem zwierząt lub dokonują uboju w
ramach działalności hodowlanej bądź gospodarczej.
Rozdział 11
Przepisy karne
Art. 35. 1. Kto zabija zwierzę z naruszeniem przepisów art. 6 ust.
1, art. 33 lub art. 34 ust. 1-4 albo znęca się nad nim w sposób
określony w art. 6 ust. 2, podlega karze pozbawienia wolności do
roku, ograniczenia wolności albo grzywny.
2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa ze szczególnym
okrucieństwem, podlega karze pozbawienia wolności do lat 2,
ograniczenia wolności albo grzywny.
3. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1, sąd może
orzec przepadek zwierzęcia, a w razie skazania za przestępstwo
określone w ust. 2, sąd orzeka przepadek zwierzęcia - jeżeli
sprawca jest jego właścicielem.
4. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1 lub 2, sąd
może orzec wobec sprawcy zakaz wykonywania określonego zawodu,
prowadzenia określonej działalności lub wykonywania czynności
wymagających zezwolenia, które są związane z wykorzystywaniem
zwierząt lub oddziaływaniem na nie, a także może orzec przepadek
narzędzi lub przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa
oraz przedmiotów pochodzących z przestępstwa.
5. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1 lub 2, sąd
może orzec nawiązkę w wysokości od 25 zł do 2500 zł na rzecz
Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Polsce albo na inny cel
związany z ochroną zwierząt, wskazany przez sąd.
Art. 36. 1. Kto narusza zakaz, o którym mowa w art. 20, podlega
karze pozbawienia wolności do roku, ograniczenia wolności albo
grzywny.
2. Kto narusza zakaz, o którym mowa w art. 26 ust. 1, podlega
karze pozbawienia wolności do roku, ograniczenia wolności albo
grzywny.
3. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 2, sąd może
orzec:
1) przepadek narzędzi lub przedmiotów służących do popełnienia
przestępstwa oraz przedmiotów pochodzących z przestępstwa,
2) przepadek albo odesłanie zwierzęcia do państwa eksportującego
na koszt właściciela.
4. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 2, sąd może
orzec nawiązkę w wysokości od 25 zł do 2500 zł na rzecz
Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Polsce albo na inny cel
związany z ochroną zwierząt, wskazany przez sąd.
Art. 37. 1. Kto narusza nakazy albo zakazy określone w art. 9,
art. 12 ust. 1-6, art. 13 ust. 1, art. 14, art. 15 ust. 1-5, art.
16, art. 17 ust. 1-7, art. 18, art. 19, art. 22 ust. 1, art. 24
ust. 1-3, art. 25, art. 27, art. 28 ust. 1 i 7-9, art. 29 ust.
1-3, art. 30 i w art. 31, podlega karze aresztu albo grzywny.
2. Usiłowanie, podżeganie i pomocnictwo do czynu określonego w
ust. 1 jest karalne.
3. W razie ukarania za wykroczenie, o którym mowa w ust. 1, można
orzec przepadek narzędzi lub przedmiotów służących do popełnienia
wykroczenia oraz przedmiotów z niego pochodzących, jak również
można orzec przepadek zwierzęcia.
4. W razie popełnienia wykroczenia, o którym mowa w ust. 1, można
orzec nawiązkę w wysokości do 1 000 zł na rzecz Towarzystwa Opieki
nad Zwierzętami w Polsce albo na inny cel związany z ochroną
zwierząt.
Art. 38. Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w
porozumieniu z Ministrem Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i
Leśnictwa oraz Ministrem Sprawiedliwości określi, w drodze
rozporządzenia, tryb i zasady wykonania orzeczenia o przepadku
zwierzęcia.
Art. 39. 1. W sprawach o przestępstwa określone w art. 35 ust. 1 i
2, jeżeli nie działa pokrzywdzony, prawa pokrzywdzonego może
wykonywać Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami w Polsce oraz inne
organizacje społeczne, których statutowym celem działania jest
ochrona zwierząt.
2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, organizacje
społeczne, których statutowym celem jest ochrona zwierząt,
uprawnione do działania określonego w ust. 1.
Art. 40. Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami w Polsce oraz inne
organizacje społeczne, których statutowym celem działania jest
ochrona zwierząt, mogą współdziałać z właściwymi instytucjami
państwowymi i samorządowymi w ujawnianiu oraz ściganiu przestępstw
i wykroczeń określonych w ustawie.
Rozdział 12
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe
Art. 41. W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz.
U. Nr 12, poz. 114, z 1981 r. Nr 24, poz. 124, z 1982 r. Nr 16,
poz. 125, z 1983 r. Nr 6, poz. 35 i Nr 44, poz. 203, z 1984 r. Nr
54, poz. 275, z 1985 r. Nr 14, poz. 60 i Nr 23, poz. 100, z 1986
r. Nr 39, poz. 193, z 1988 r. Nr 20, poz. 135 i Nr 41, poz. 324, z
1989 r. Nr 34, poz. 180, z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 72, poz.
422 i Nr 86, poz. 504, z 1991 r. Nr 75, poz. 332 i Nr 91, poz.
408, z 1992 r. Nr 24, poz. 101, z 1994 r. Nr 123, poz. 600, z 1995
r. Nr 6, poz. 29 i Nr 60, poz. 310 oraz z 1997 r. Nr 54, poz. 349,
Nr 60, poz. 369, Nr 85, poz. 539, Nr 98, poz. 602, Nr 104, poz.
661 i Nr 106, poz. 677) skreśla się art. 62.
Art. 42. Do czasu wydania przepisów wykonawczych do ustawy, nie
dłużej jednak niż przez okres 12 miesięcy od dnia jej wejścia w
życie, stosuje się odpowiednio przepisy dotychczasowe, jeżeli nie
są sprzeczne z ustawą.
Art. 43. Traci moc rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z
dnia 22 marca 1928 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 1932. Nr 42,
poz. 417, z 1969 r. Nr 13, poz. 95, z 1971 r. Nr 12, poz. 115 i z
1997 r. Nr 88, poz. 554).
Art. 44. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia
ogłoszenia, z tym że przepis art. 12 ust. 4 oraz art. 34 ust. 3 w
zakresie wykonywania uboju przez przyuczonego ubojowca wchodzi w
życie z dniem 1 stycznia 1999 r.
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
Aleksander Kwaśniewski
USTAWA
z dnia 21 stycznia 2000 r.
o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem
administracji publicznej.
(Dz. U. Nr 12, poz. 136)
(........) Art. 45. W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o
ochronie zwierząt (Dz. U. Nr 111, poz. 724 oraz z 1998 r. Nr 106,
poz. 668 i Nr 113, poz. 715) w art. 7 wprowadza się następujące
zmiany:
1) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Zwierzę traktowane w sposób określony w art. 6 ust. 2 może być
czasowo odebrane właścicielowi lub opiekunowi na podstawie decyzji
wójta, burmistrza (prezydenta miasta) i przekazane do schroniska
dla zwierząt albo pod opiekę innej osoby lub instytucji. Decyzja
podejmowana jest z urzędu lub na wniosek Policji, lekarza
weterynarii albo inspektora Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w
Polsce lub upoważnionego przedstawiciela innej organizacji
społecznej o podobnym statutowym celu działania.";
2) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
"2a. Od decyzji, o której mowa w ust. 1, przysługuje prawo
wniesienia odwołania do samorządowego kolegium odwoławczego w
terminie 3 dni od daty doręczenia decyzji. Samorządowe kolegium
odwoławcze rozpoznaje odwołanie w terminie 7 dni.";
3) ust. 6 otrzymuje brzmienie:
"6. Odebrane zwierzę podlega zwrotowi, jeżeli sąd nie orzeknie w
trybie art. 35 ust. 3 przepadku zwierzęcia, a także jeżeli
postępowanie karne w tej sprawie zostanie umorzone." (........)
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
A. Kwaśniewski
|
Kącik
Przyjaciół Psów