Emil Szymon Młynarski (1870-1935) - muzyk; dyrygent, skrzypek, kompozytor
Z Suwalszczyzną związane są dwa znaczące w polskiej muzyce nazwiska: Jerzy Lalewicz (1875-1951) - pianista oraz Emil Szymon Młynarski - dyrygent, skrzypek, kompozytor.
Młynarski urodził się 18 lipca 1870 r. w Kibartach, w guberni suwalskiej, w rodzinie Kazimierza i Fryderyki z Binbrothów. Nauki pobierał w Petersburgu. Tam ukończył gimnazjum oraz w 1890 r. z wyróżnieniem - konserwatorium. Kompozycji oraz gry na skrzypcach uczyli go A. Lądów i L. Auer. Jeszcze jako słuchacz konserwatorium występował w cesarskim kwartecie skrzypcowym L. Auera oraz jako koncertmistrz orkiestry Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego.
Pierwsze sukcesy muzyczne odnosił Młynarski jako skrzypek. Koncertował w Kijowie, Odessie, Dreźnie, Lipsku, Berlinie, Warszawie i Londynie. Od 1893 r. prowadził klasę gry skrzypcowej w konserwatorium w Odessie. W 1897 r. przybył do Warszawy i debiutował jako dyrygent w Operze Warszawskiej. Rok później otrzymał w Lipsku nagrodę w konkursie im. I. J. Paderewskiego za I Koncert skrzypcowy d-moll.
Największe zasługi położył Młynarski dla rozwoju życia muzycznego oraz popularyzacji muzyki w Polsce. W latach 1901-1905 jako jeden ze współzałożycieli był dyrektorem Filharmonii Warszawskiej. Świetni wykonawcy, często sprowadzani z zagranicy zapewniali wysoki poziom koncertów w Filharmonii. Z jego inicjatywy w 1904 r. odbył się w Paryżu I Festiwal Muzyki Polskiej. Od 1904 r. był dyrektorem Warszawskiego Instytutu Muzycznego.
W okresie poprzedzającym I wojnę światową (od 1907 r.) oraz w czasie jej trwania Młynarski przebywał poza krajem, głównie na Wyspach Brytyjskich. Dyrygował tam London Symphony Orchestra oraz Scottish Orchestra.
Po wojnie, w 1918 r., wrócił do Warszawy i objął stanowisko dyrektora konserwatorium. W roku następnym został dyrektorem artystycznym i dyrygentem Opery Warszawskiej. "Za czasów Młynarskiego (1919-1929) Opera Warszawska mimo niesłychanych trudności obiektywnych osiągnęła bardzo wysoki poziom. Duża w tym zasługa osobista dyrektora, a pośrednio także jego żony, która nie tylko dla Młynarskiego, ale także dla wielu ludzi była prawdziwym aniołem stróżem". Występował wówczas Młynarski gościnnie w Poznaniu, Lwowie, Krakowie i Łodzi, wyjeżdżał do Austrii, Czech, Danii, Rumunii i Francji. W latach 1923-25 dyrygował koncertami Orkiestry Szkockiej w Glasgow i Edynburgu, w latach 1929-31 przebywał w USA. Po powrocie do kraju ponownie prowadził koncerty w Operze i Filharmonii Warszawskiej oraz w Polskim Radio.
Poza pracą dyrygenta także komponował. Jest autorem Symfonii F-dur op. 14 pt. "Polonia", dwóch koncertów skrzypcowych, tyluż oper ("Ligia", "Noc letnia") oraz wielu miniatur instrumentalnych, głównie na skrzypce. Publikował także artykuły na tematy muzyczne.
Żonę E. Młynarskiego była Anna Talko-Hryncewicz. Córka Aniela (jedna z pięciorga dzieci) została żonę Artura Rubinsteina.
Emil Młynarski zmarł w Warszawie 5 kwietnia 1935 r.